Ode aan mijn moeder
Een van de ergste dingen die je kan overkomen als ouder is wanneer er iets met je kind gebeurt. Dat lijkt een enorm cliché, maar sinds ik zelf moeder ben, weet ik dat dit absoluut de waarheid is. Als ik me alleen maar voorstel dat er iets met mijn kinderen zou gebeuren dan springen de tranen in mijn ogen. Zelfs bij een klein griepje loopt je hart over van liefde en zou je het liefst willen dat de rollen omgedraaid waren.
Mijn moeder heeft mij zoveel mogelijk ontzorgd
Ik heb me nooit zo gerealiseerd wat het voor mijn ouders betekent moet hebben toen ik de diagnose MS kreeg. Mijn vader is inmiddels al heel wat jaartjes overleden en heeft de achteruitgang in mij niet echt meegemaakt. En daar ben ik dankbaar voor. Want het lijkt me verschrikkelijk om te zien dat je dochter van een jonge, energieke meid die aan het begin van haar leven staat, langzaam maar zeker lichamelijk inlevert en beperkt wordt in hoe zij zou willen leven. Om te zien dat jij ondanks het leeftijdsverschil fysiek meer kunt dan zij. Zo hoort het niet te gaan.
Mijn moeder heeft dit proces wel van dichtbij meegemaakt. Ze komt zelf uit de zorg en heeft met lichamelijk beperkten, en ook MS-patiënten, gewerkt waardoor ik me alleen maar voor kan stellen hoe erg ze geschrokken moet zijn toen zij het nieuws kreeg. Ik had in mijn leven nog niet van MS gehoord en wist totaal niet wat ik kon verwachten. Ik zou er niet aan doodgaan maar het vooruitzicht was niet erg rooskleurig. De eerste 15 jaar na mijn diagnose had ik eigenlijk niet zoveel klachten. Ik moest wat zuiniger met mijn energie omgaan en af en toe een dutje doen en als ik te lang had gelopen dan ging mijn linkerbeen slepen. En hoewel het schrikbeeld van een leven in een rolstoel als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd bleef hangen, liet ik me hier niet door leiden en vond ik het eigenlijk wel meevallen.
Omdat mijn moeder andere mensen met MS had meegemaakt en gezien heeft waar dat toe kan leiden, heeft zij vanaf het begin geprobeerd mij zoveel mogelijk te ontlasten.
Ik had net een baby en die ging al vroeg regelmatig bij haar logeren. Enerzijds omdat ze heel graag oma voor haar kleinzoon wilde zijn, maar nu weet ik dat dat ook was om mij zorg uit handen te nemen. Er volgden nog twee kinderen en ook daar was ze een zeer betrokken oma. Ze logeerden veel bij haar, gingen dagjes weg en op vakantie. En altijd was daar die dubbele reden: genieten van het oma zijn maar ook de zorg voor haar eigen dochter.
Mijn moeder staat ook nu altijd voor me klaar
Mijn kinderen houden zielsveel van hun oma en hebben veel herinneringen aan haar en hopelijk zullen er nog vele volgen. Nu ze ouder zijn en hun eigen leven leiden, is dat stukje zorg voor mij weggevallen. Ik ben daarentegen wel flink achteruitgegaan sinds ze klein waren. En ook nu staat mijn moeder voor me klaar. Ze heeft zelf ook wat lichamelijke tegenslagen in haar leven gehad en ze is de jongste niet meer, maar ze is er altijd voor mij, zelfs wanneer ze dat eigenlijk niet zou moeten doen. Ze zal niet gauw nee tegen me zeggen en ik moet er echt opletten dat ik haar niet overbelast. Het is zo makkelijk en vanzelfsprekend om mijn moeder om hulp te vragen als ik dat nodig heb. Dat gaat soms om relatief kleine dingen, zoals een boek uit de bibliotheek meenemen of een boodschapje doen. Maar wie anders dan mijn moeder zou ik daar om vragen?
“Ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn moeder.”
Ik ben niet de dochter die ik had willen zijn. Ik zou voor háár moeten zorgen, boodschappen voor háár moeten doen, bij háár op visite moeten gaan. Maar zij heeft vanaf mijn geboorte voor mij gezorgd en dat blijft ze doen. Ze haat het om betutteld te worden en als mensen haar vertellen wat ze moet doen. Daarin lijk ik op haar. Ik heb haar nodig en zij wil er voor mij zijn. Daarin vullen we elkaar aan.
Ik weet dat de dag gaat komen dat zij er niet meer is. Ik ga mij redden zonder haar, ik regel mijn zaakjes heus wel. Maar ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn moeder. De gedachte alleen al laat de tranen over mijn wangen rollen. Ik wil dat ze weet dat ik waardeer wat ze al die jaren voor mij gedaan heeft. Dat MS niet alleen een groot deel van mijn leven uitmaakt, maar dat het onlosmakelijk met haar leven verbonden is. Zoals onze levens als moeder en dochter altijd verbonden zullen zijn. Ook als zij er niet meer is.
